Koltuğun kalbi

Mustafa Armağan: İnsan ile eşya münasebetine en kanatıcı teşhisini Necip Fazıl koymuş olmalı: “Ayırmak olmaz artık bir kalbi taraktan.” Kalp dediğin, bazen tarağa takılır, bazen halıya, bardağa, kaleme… Benim kalbimin takıldığı şey ise basit bir koltuk. Lacivertle oturmak cesaret ister ona. Ağarmıştır rengi, saçlarım gibi. Hanemizi şenlendiren ilk takımdan son yadigâr. 20 şu kadar yılımın tik taklarını kitaplarım, o ve ben beraberce işittik. Zaman oldu, yazdığım sayfalar onun kucağında ıslandı. Zaman oldu, zihnimde çakan şimşeklerin paratonerliğini yaptı. Zaman oldu, yerimi kitaplara bıraktım, üzerindeki ciltli ve ciltsiz sayfalar dağlaştı. Omzuna konulacak kuşları hasretle beklediğini de bilirim onun; onları okurlarıma göndermek üzere sevinçle azad edişime tanık olduğunu da. Kütüphaneme girenler onun zavallı haline dudak bükseler de umurumda değil. Koltuğumun kalbinden neler geçtiği önemli benim için. O kalbi iyi tanıyorum zira. Arkamdan ağlayıncaya kadar beraberiz!